March 07, 2011, Monday
So the junta doesn’t have an arm in the media?
EKREM DUMANLI
The title of this article may prompt some people to hastily think that I am blaming Soner Yalçın, Nedim Şener and Ahmet Şık from the get-go. But I am not. Just as it is wrong to declare someone guilty without due process, it is wrong to declare someone innocent without sufficient information.
When certain journalists were arrested during police operations last week, a significant portion of the media was in uproar. Using the concept of freedom of press people argued that journalists were being suppressed, that the Ergenekon investigation had gone overboard and that Turkey was turning into a police state.
Do these people who make such harsh criticisms have any concrete information, document, or evidence in their hands?
No.
Just because those who were arrested are journalists, just because they are friends with them and just because they have confidence in them does not constitute a legal basis for these criticisms.
Just as it is not right for a general to say, “I know him, he’s a good guy,” it’s not right for journalists to become overly emotional about the arrest of the journalists without having any evidence to support their arguments.
People are saying that prosecutors should share the information they have with the public.
Very true. But the laws of this country do not allow prosecutors to share information and documents about an ongoing investigation.
Despite this restriction, information is still being leaked to the press, which leads defense attorneys to blame prosecutors for sharing confidential information.
So while prosecutors and judges who have information are obliged to stay silent, people who have absolutely no information or evidence are sharing their emotional opinions as if it had legal standing and are influencing the public opinion.
I wish our legal system allowed prosecutors and judges to speak about a case even before the indictment was completed so that people who are eager to jump to conclusions wouldn’t mislead the public.
Let me briefly explain the process for those who don’t know or pretend not to know it: When the prosecutor’s office believes it has information and documents about a suspect, the office applies to the court. During the application, the prosecutor’s office submits all the evidence it has. If the judge accepts the prosecutor’s application, it begins the legal process regarding the person or people in question. The suspects give testimony for two days at the police station. They have the right to remain silent. The prosecutors can request an additional two days for questioning at most. Then the suspects must appear before the court. The court listens to the suspects and makes a decision. The court can decide to arrest them or let them go.
Those who are arrested have the right to appeal to the court. There is no need to act as if this process does not exist or as if searches are conducted in peoples home and offices arbitrarily. The legal process is under way and we do not know what information or documents the judiciary has. Trying to mislead the public in order to turn the matter into a political issue or accusing people who have nothing to do with the case is unlawful as well.
Thanks to the ongoing trial in Silivri, we have a significant amount of information about the structural make-up of the Ergenekon organization by now. The evidence and information that have come out during the trial indicate clearly that a coup plot is never an undertaking hatched by the military alone. This was the way it was with all the past coups d’état. It is unfair to say that the only culprit in past coups were ambitious junta officers. Those officers in the past had comrades and sycophants inside the business world, in politics and academia. There is no doubt that they acquired the most solid support from the media. In fact, by looking at all the military interventions Turkey has undergone until today, we can easily come to the following conclusion: If there wasn’t a media that offered strategic support to the coups, there was no way that a military intervention could have been staged in this country. The ‘60 coup, the ‘71 memorandum, the ‘80 coup, the Feb. 28 post-modern coup, the Apr. 27 e-memorandum — all of these were made possible thanks to psychological background building conducted by the media. And as that support weakened, it became more difficult to stage a coup in this country.
Soner Yalçın, Nedim Şener, Ahmet Şık… Were these people coup plotters? Did they have secret connections to hidden structures? Did they take part in psychological warfare? Did they engage in black propaganda under the orders of some powers? Had they contributed to creating the grounds that would create chaos in the country? It is, at this stage, impossible to readily say “yes” or “no” to any of these questions. The picture will become clearer once there is concrete information about the suspects.
But it is useful to remember certain principles at this stage: Everybody (not only journalists) should be opposed to individuals being probed over their journalistic activities; however, if acts that cannot be considered as journalism activities are in question, then turning journalism into a shield cannot be allowed. Turkey has for a long time been subject to a psychological operation.
Many people, primarily President Abdullah Gül and Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan, have been presented as targets by agents of influence. To date, dozens of books and websites filled with slander, lies and malicious gossip have been published about these people. This brutal smear campaign is no coincidence and was carried out as part of the orders of some circles, many recent incidents have shown. We were able to find the people who gave orders to a person named Ergün Poyraz, who penned such books, thanks to the Ergenekon investigation. It was again through the Ergenekon and related trials that we learned how some journalists came together with generals and lent strategic support to coup plots and used these in their headlines.
What I would like to say is that not every journalist in this country is actually a journalist. Not every journalist chases stories. To some, the difference between journalism and being an informant can readily be dismissed. This is why we don’t need to rush. There is no need to panic. The indictment will be finalized and, as necessitated by the norms of an open society, we will see everything in all its clarity. It is possible that those who are compromising their stance today will be embarrassed. The prime minister is right when he says, “Let the judiciary do its job.” In the end, after a certain time, everyone will be aware of the evidence the judiciary currently has against the arrested journalists. What if that awareness embarrasses those who rushed to make statements? It is not our job, as journalists, to say that this one is guilty and that one is innocent. There is only one concrete fact that we know: The media is a leg of junta movements and coup plots. Demanding that there be no investigation carried out into that leg, and being offended whenever there is an investigation into media circles, is tantamount to being afraid to face the truth. Just “let it be,” so the evidence can have its say.
If those who touched Gülen had been burned…
The following propaganda is being disseminated: Those writing books about Fethullah Gülen are having investigations launched against them, their authors are being taken into custody, they are being imprisoned. True or false? False! Because there have been others who have been lifetime Gülen enemies writing books to this end and nothing has happened, nor is happening, to them. Take for instance, Hikmet Çetinkaya, who writes for Cumhuriyet. Çetinkaya wrote hundreds of pieces, dozens of books. Gülen’s lawyers filed suits, nothing more. For instance Saygı Öztürk. His latest book, one against Gülen, was just recently published. He appeared on a Samanyolu Television program. Go to any bookstore and you will see books written against Gülen.
The important thing is this: Whether or not organizations, while writing books about Gülen (or about any other public figure), under the command of influential agents, disseminate black propaganda. Certainly, books that were dictated by shady centers to realize a sinister purpose comprise an organized crime. Because it involves damaging the reputation of an individual, as well as making some people look as if they are guilty and conducting dark smear campaigns for the purpose of having them convicted as members of a criminal organization. If this is not a crime, then nothing is. If being a partner in this crime is journalism, then woe to such an understanding of journalism!
Today’s Zaman
Paniğe ve öfkeye gerek yok hukukî süreç işliyor
Her şeyden önce bir hakikati beyan etmenin faydalı olduğunu düşünüyorum: Hiç kimseyi bir çırpıda suçlu ilan etmek doğru olmadığı gibi; hiç kimseyi aynı şekilde suçsuz ilan etmek de doğru değildir…
Hafta içinde yapılan operasyonlarla bazı gazeteciler gözaltına alınınca, medyanın önemli bir bölümü kıyameti kopardı. Basın özgürlüğü kavramını bayraklaştırarak, gazetecilere baskı yapıldığını, Ergenekon soruşturmasında ölçünün kaçtığını, Türkiye’nin polis devleti olmaya doğru gittiğini vs. söyleyenler oldu. Bu kadar ağır eleştiri yapanların elinde somut bir bilgi, belge, bulgu var mı? Hayır. Gözaltına alınan kişilerin gazeteci olması, o kişilerle diğer gazeteler arasındaki arkadaşlık bağları, onlara karşı beslenen itimat… Bunlar hukukî bir dayanak mıdır? Hayır. Bir generalin, "Tanırım, iyi çocuktur…" lafı nasıl bir komutana yakışmıyorsa, elinde hiçbir bilgi olmaksızın "Biz biliriz, iyi çocukturlar…" nevinden duygusal yaklaşımlar da gazetecilere yakışmıyor.
Deniyor ki: "Savcılar ellerindeki bilgileri bizimle paylaşsın." Çok doğru. Ancak bu ülkenin yasaları, soruşturma safhasında savcıların bilgi ve belge paylaşımına müsaade etmiyor. Buna rağmen bazı bilgiler basına yansıyor. O zaman da sanık avukatları savcıları bilgi sızdırmakla suçluyor. Yani, elinde bilgi olan savcı ve hâkimler susmak zorunda kalırken, elinde hiçbir bilgi olmayan kişiler duygusal kanaatlerini sanki hukukî bir hüccetmiş gibi anlatıp duruyor ve kamuoyu oluşturuyor. Keşke bizdeki hukuk sistemi iddianame tamamlanıncaya kadar savcı ve hâkimleri susmak zorunda bırakmasaydı da alelacele konuşan birileri, meseleyi başka mecralara çekmeseydi…
Bilmeyenler ya da bilmezden gelenler için süreci kısaca özetleyelim: Bir zanlı hakkında savcılık bazı bilgi ve belgelere ulaştığını düşündüğünde hâkimlere başvuruyor. Bu başvuru esnasında elindeki somut delilleri ibraz ediyor. Hâkimler, savcılardan gelen talebi doğru ve yerinde bulursa o kişiler hakkında süreci başlatıyor. Zanlı kişiler iki gün karakolda kalıp ifade veriyor. Susma hakkına sahip. Savcılar en fazla iki gün daha ek süre isteyebiliyor. Daha sonra zanlılar hâkim huzuruna çıkarılıyor. Sanıkları mahkeme dinliyor ve karar veriyor. Bu karar tutuklama da olabiliyor, serbest bırakma da. Tutuklanan kişilerin mahkemeye itiraz hakkı da bulunmakta.
Yukarıda özetlediğim süreç sanki yokmuş gibi, sanki insanların ev ve işyerlerinde aramalar keyfî yapılıyormuş gibi davranmanın âlemi yok. Hukukî süreç işliyor ve biz bu süreç içinde yargının elindeki bilgi ve belgelere vâkıf değiliz. Birilerinin hedef şaşırtarak olayı siyasî bir boyuta çekmesi ya da konuyla ilgisi olmayan kişileri suçlamaya yeltenmesi bambaşka bir hukuksuzluktur. Nitekim Ergenekon soruşturmasını yürüten Savcı Zekeriya Öz dün, sürecin başından beri ilk kez yazılı bir açıklama yaptı. Medyada tartışılan iddiaların yersiz olduğunu, Ergenekon’la ilgili şu aşamada açıklanamayacak bilgilerin ellerinde olduğunu söyledi.
Silivri’de devam eden dava nedeniyle Ergenekon örgütünün yapısı hakkında bir hayli bilgimiz var artık. Oradaki bilgi ve belgelerden anlaşılıyor ki hiçbir cunta ve darbe çalışması sadece askerin cesaret ettiği bir organizasyon değil. Zaten bütün ihtilaller öyleydi. Tek suçlunun ihtiras yüklü cuntacı subaylar olduğunu söylemek haksızlık. O cuntaların iş dünyasında, siyaset âleminde, üniversite camiasında şakşakçıları ve yoldaşları vardı. En büyük desteği medyadan aldıklarında şüphe yok. Hatta şu ana kadar Türkiye’nin başına gelen darbelerin tamamına bakarak şu hükme rahatlıkla varabiliriz: Darbeye stratejik destek veren bir medya olmasaydı bu ülkede asla darbe yapılamazdı. ’60 darbesi, ’71 muhtırası, ’80 darbesi, 28 Şubat postmodern darbesi, 27 Nisan e-muhtırası… Hepsinin psikolojik hazırlığı medya aracılığıyla yapılmıştı ve o destek kayboldukça bu ülkede darbe yapmak zorlaştı.
Soner Yalçın, Nedim Şener, Ahmet Şık… Bunlar darbeci miydi, derin yapılarla gizli bağlantıları var mıydı, psikolojik harbin birer parçası mıydı, bazı odakların yönlendirmesiyle kara propaganda yapmışlar mıydı, ülkede kaos oluşturacak bir atmosfere zemin hazırlamışlar mıydı? Bu soruların cevabına bir nefeste ‘evet’ ya da ‘hayır’ demek bu aşamada mümkün değil. Zanlılar hakkında somut bilgilere ulaşıldığında manzara daha da netleşecek.
Ancak bu aşamada bazı prensiplerin hatırlanmasında fayda var: Gazetelerin gazetecilik faaliyetleri nedeniyle soruşturma geçirmesine herkes (sadece gazeteciler değil) karşı çıkmalı; lakin gazetecilik faaliyeti sayılmayacak eylemler söz konusuysa gazeteciliğin bir zırh haline dönüşmesine de müsaade edilmemeli. Türkiye, uzun bir zamandan beri yoğun bir psikolojik harekâtla karşı karşıya. Cumhurbaşkanı Abdullah Gül, Başbakan Tayyip Erdoğan başta olmak üzere bazı insanlar etki ajanlarının hedef tahtasında. Şu ana kadar bu insanlar hakkında yalan, iftira, tezvirat, dedikodu nevinden onlarca kitap yazıldı, binlerce yazı yazıldı, onlarca web sitesi kuruldu. Bu amansız kara propagandanın tesadüf olmadığı, derin bir ittifakın emriyle yapıldığı pek çok hadisede açığa çıktı. Ergün Poyraz isimli kişinin bu tarz kitapları kimlerden emir alarak yaptığını ve kimlerin nerede neler ürettiğini Ergenekon soruşturması sayesinde öğrenmiş olduk. Bazı gazetecilerin cuntacı generallerle nasıl bir araya gelip darbe planlarına stratejik destek verdiğini, bu desteği manşetlere nasıl taşıdığını yine bu davalardan öğrendik.
Demem o ki bu ülkede her gazeteci, gazeteci değil; her gazeteci haber peşinde koşmuyor. Bazıları ihbarcılıkla habercilik arasındaki farkı bir kalemde çizip atıyor. O yüzden acele etmeye gerek yok. Paniğe, hiç gerek yok. Dava dosyası teşekkül edecek ve nasıl olsa şeffaf toplum olmanın gereği, her şeyi ayan beyan göreceğiz. Bugün üst perdeden atıp tutan ve duruşundan taviz vererek sağa sola savrulan kişilerin mahcup duruma düşmesi de söz konusu. Başbakan, doğru söylüyor: "Bırakın yargı işini yapsın." Nasıl olsa kısa bir zaman sonra herkes yargının elindeki belge ve bilgilerine vâkıf olacak. Ya o vukufiyet alelacele konuşanları mahcup ederse? Şu suçludur, şu suçsuzdur demek biz gazetecilerin görevi değil. Bizim bildiğimiz somut bir şey var: Cunta ve darbeciliğin bir ayağı medyadır. O ayak üzerine "hiçbir çalışma yapılmasın" demek, o çerçevede yapılan her soruşturmayı meslekî alınganlıkla göğüslemek, gerçekle yüz yüze gelmekten korkmaktır. "Bırakın…" ki, belgeler, bilgiler, bulgular konuşsun…
Gülen’e dokunan yansaydı…
Şöyle bir propaganda pompalanıyor: Fethullah Gülen ile ilgili kitap yazanlar hakkında soruşturma açılıyor, o kitapları yazanlar derdest ediliyor, hapse atılıyor. Doğru mu? Yanlış! Çünkü bir ömür boyu Gülen düşmanlığı yapıp kitap yazanlar var; onların başına hiçbir şey gelmedi, gelmiyor. Mesela Cumhuriyet yazarı Hikmet Çetinkaya. Hikmet Bey yüzlerce yazı, onlarca kitap yazdı. Gülen’in avukatları dava açtı, o kadar. Mesela Saygı Öztürk. Gülen aleyhine son kitabı daha yeni çıktı; STV’de program yaptı. Herhangi bir kitapçıya gidin, onlarca Gülen aleyhine kitap göreceksiniz.
Asıl önemli olan şu: Gülen (ya da herhangi tanınmış bir kişi) hakkında kitap yazarken örgütlerin, etki ajanlarının buyruğu doğrultusunda kara propaganda yapılıp yapılmadığı. Karanlık odalarda pazarlanan bazı kitap çalışmaları sadece yalan ve iftira bakımından suç kapsamına girmiyor; aynı zamanda emir-komuta zinciri içinde bir örgüt çalışması yapılıyor. O örgüt psikolojik harp taktikleriyle hem insanları karalıyor hem de yalan ve iftiralar eşliğinde yasal süreçler başlatmayı hedefliyor. Karanlık odakların, belli bir amaca yönelik dikte ettirdiği kitaplar tabii ki örgütlü bir suç. Çünkü içinde insan itibarını sarsmak olduğu gibi bazı insanları suçlu gösterip oluşturulan psikolojik hava içinde dava etmek, insanları kara propaganda sayesinde örgütlü suç kapsamına alarak mahkûm etmek gibi hedefler güdülüyor. Bu suç değilse, hiçbir şey suç değil. Bu suça ortak olmak gazetecilikse, yerin dibine girsin böyle gazetecilik anlayışı!
Erbakan’ın cenazesi bir mesajdır
Hayatını Milli Görüş idealine adamış Saadet Partisi lideri Necmettin Erbakan vefat etti. Onu mahşerî bir kalabalık uğurladı. Milyonu aşkın bir topluluk, Cenab-ı Hakk’ın huzuruna giderken, Erbakan’ı yalnız bırakmadı. Milyonlarca insan oradaydı. 28 Şubat döneminde kameralar karşısında Başbakan Erbakan’a hakaret edenler, zorla 28 Şubat belgelerine imza attırmak isteyenler, partisine vampirler, kan emiciler diye hezeyan dolu sözler sarf edenler, partisini kapatanlar; onlar neredeydi? Onların cenazesinde kaç kişi olur, kaç kişi tekbir sesleri eşliğinde onları son yolculuğuna uğurlar? Erbakan’ın cenazesi, bu milletin vefasına güzel bir örnektir. Umarım yasakçılara ve darbecilere de yeterince mesaj vermiştir.
Zaman
Seven pro-AKP newspapers (including Gulenist media) published with the same headline on 7 June 2013
Seven pro-AKP newspapers published with the same headline on 7 June 2013
The 2013–14 protests in Turkey saw massive amounts of censorship and disinformation by the mainstream media,[1] especially by those supporting Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan‘s Justice and Development Party (AKP).[2]
2013 protests in Turkey witnessed an large amount of disinformation being spread by pro-AKP, conservative, and Islamist media, also dubbed as Yandaş Medya("Slanted Media"). Leading newspapers said to be spreading disinformation were Yeni Şafak, Akit, Sabah, Star, Takvim, Bugün, Akşam, Zaman, Türkiye, Milli Gazete,Güneş, and Milat, among others. Leading TV channels spreading disinformation were Kanal 7, 24, Ülke TV, TRT, Samanyolu, ATV, TGRT, Sky Turk 360, TV Net,TV8, Beyaz TV, Kanaltürk, and Kanal A. Leading internet portals said to be spreading disinformation were Haber 7, Habervaktim, En Son Haber, and Rotahaber.
Turkish Politics Updates 